| ԱՐՋՆ ՈԻ ՕՋԸ Ինչպես եղավ, որ մի անգամ Արջն ու օձը դարձան ընկեր, Ընկեր դարձան ու բարեկամ: -Մեկըս քնի, Մեկըս հսկե, Իրար շահենք, Իրար պահենք, Ընկերովի կյանք վայելենք: Այսպես ասին, եր երդվեցին, Իրար ազնիվ խոսք տըվեցին Օձը՝ արջին, արջը՝ օձին: Անցավ այս կերպ մի ժամանակ: Եվ շարունակ Երկու ընկեր սիրով, սրտով Նստան-ելան ու քուն մտան Կարգով, հերթով: Սակայն օձի սողքը բեկբեկ Դուր չէր գալիս արջին երբեք: Օրվա մեկը արջը ժայռին Թիկն էր տվել արևկողի, Հանկարծ օձը` ոլոր-մոլոր Եկավ, ասես, գաղտագողի: Վախ ու կասկածն առավ արջին, Ելավ կանգնեց նստած տեղում: Ես ծուռ ու մուռ գնացողին, Ընկեր լինի թե կաթնախպեր, Չէ, չեմ սիրում, ես չեմ ուզում: Գոռաց այսպես և թաթն ուժգին Դըրեց, սեղմեց օձի գլխին Ու մյուս թաթը օձի մարմնով Մինչև պոչը քաշեց թափով. Ապա մոտիկ հոսող գետին Հանձնեց օձի անկենդան դին: Եվ նայելով ջրերի հետ Նետի նման սարող օձին` Գոհ մրթմրթաց բեղերի տակ. -Ա՛յ ընկերը էսպես շիտակ Պիտի լինի, Դե՛հ, շիփ-շիտակ գընա հիմի: |